je ziet een wazige afbeelding, het enige wat je waarneemt in vage lichtblauwe kleurscharkeering

komt dit ooit goed?

Als ik opeens met grote spoed met mijn puberzoon op de oogpoli beland, sta ik voor een grote uitdaging.

Ik voel de stress, de onrust en alles wat er mag zijn in mijn lijf opkomen en ervaar een groot vraagteken dat zich boven mijn hoofd ontstaan.

Ik probeer met alle energie de rust te bewaren en al mijn vraagtekens en twijfels voor mijn puber onzichtbaar te houden. Zelf is hij de rust zelve en volledig in het hier en NU. Hij maakt zich geen zorgen voor de toekomst. Hij is in staat om online met zijn vrienden te connecten, lol te maken en zich zijdelings te verbazen over de gang van zaken in het ziekenhuis als we een weg van balie tot balie trachten te volbrengen.

We ontmoeten diverse baliemedewerkers. Het valt me op hoe goed mijn puberzoon dwars door deze toch wel “chagrijnige” dames heenkijkt. We hebben er samen een geanimeerd en diepgaand gesprek over en vragen ons af hoe het zou zijn als hier vrolijke, spontane welwillende medewerkers zouden zitten die je een warm welkom heten, je op je gemak stellen en je op weg helpen in alle hectiek.

We settelen ons in de overvolle wachtruimte, met een gemiddelde leeftijd van circa 80+, waar het wachten begint. De onrust in mijn buik is onbeschrijfelijk, ik wil het allemaal niet voelen en vlucht letterlijk in mijn gedachten. Mijn gedachten gaan volledig met me aan de haal, er vormen zich allerlei vraagtekens zolang ik maar weg kan vluchten.

aarden

Dan vermaan ik mezelf om tot rust te komen. We weten immers nog niets. Ik focus me volledig op mijn ademhaling (3 x in en 3x uit) en voel mijn energie zakken. Langzaam kom ik terug bij mijn gevoel en hebben mijn voeten weer contact met de aarde.

We zijn aan de beurt. In een nog geen 5 minuten durend onderzoek wordt nog eens hard bevestigd dat zijn zicht in het rechteroog is gedaald van 150% naar slechts 10%. Op de foto’s zijn duidelijke afwijkingen te zien. Er is “echt” wat aan de hand, gaat het meteen weer door mijn hoofd, maar wat in hemelsnaam? De oogarts komt om de hoek, kijkt en geeft direct de uitslag; acuut zuurstoftekort door het dragen van “slechte” lenzen, maar wees gerust dit “KAN” zich herstellen. We krijgen druppels mee en worden over vier dagen terugverwacht.

het raakt mij

Ineens begrijp ik, meer dan me lief is, waarom mijn klanten bij Koninklijke Visio vaak niet op de hoogte zijn wat er met hun ogen aan de hand is en dat er geen luisterend oor is voor al het ongemak dat ze in hun dagelijkse leven ervaren. Ik ben zo dankbaar dat ik dat luisterende oor wel aan ze kan en mag bieden.

Dat “KAN” van de oogarts raast de uren erna voortdurend door mijn hoofd. Tussendoor probeer ik mezelf te vermanen; adem in en adem uitvertrouwen!

In contact met spirit krijg ik de volgende dag een boodschap door;

“Laat je raken, laat het gaan, je kunt er niets mee behalve vertrouwen op een goede afloop. Niets meer en niet minder. Haal alle “oude” onrust uit jouw systeem. Haal alle “oude” informatie uit zijn systeem. Omarm vertrouwen. Geduld is in deze belangrijk. Vertrouwen en geduld. Niet meer en niet minder. Respecteer het natuurlijke herstelproces.”

vertrouwen is het sleutelwoord

Met vertrouwen haal ik met Touch of Matrix al mijn eigen oude onrust en de oude informatie bij mijn zoon weg. Er ontstaat een hele mooie serene rust. Ik heb gedaan wat ik kon nu mag ik het loslaten en vertrouwen op Moeder Natuur.

Warme groet Saskia | Zuiver-Bewust

1 reactie.

Menu