je ziet een geel potlood waarbij uit de achterkant van het potlood allemaal gele letters in een wir war door elkaar heen stromen, er is geen touw aan vast te knopen

ware ontmoetingen

We ontmoeten mensen met een reden. Hoe zou het zijn als jij met andere ogen kijkt naar mensen die je in je leven ontmoet? Zie jij ze? Observeer je ze? Ontmoet jij ze echt of gaan ze als persoon aan jou voorbij? Hoe zou het zijn als je werkelijk openstaat voor de mooie ontmoetingen?

Vaak schuilt er een verhaal achter een ontmoeting. Wat is de ware boodschap en betekenis achter een ontmoeting? Wie schuilt er achter de persoon en wat maakt dat jullie wegen juist NU elkaar kruisen?

Zo had ik recentelijk een mooie ontmoeting per mail. De dame in kwestie beschreef mij een prachtige ervaring van een ontvangen afstandshealing, waarvoor ik haar complimenteerde. Als antwoord vertelde ze mij over haar achtergrond en ergernis over het slechte gebruik van het Nederlands van veel mensen.

dat raakte mij….

Van huis uit is lezen en schrijven niet mijn hobby. Het is altijd een struggle geweest om tot lezen en schrijven te komen, ondanks de door mij genoten HBO-opleidingen.
Mijn hele leven lang heb ik negatieve feedback ontvangen over mijn taalgebruik. Ik ben een  nuchtere Achterhoekse en soms gebruik ik woorden vanuit mijn geboorte streek.

Maar dat is het niet alleen…. Ook de Nederlandse taal en het toepassen van de d en t zit niet in mijn genen. Pas door de komst van mijn kinderen (beide dyslectisch) is voor mij inzichtelijk geworden dat de appel niet ver van de boom is gevallen. Een officiële dyslexieverklaring heb ik niet. Ik hoef mij niet meer te conformeren aan een schoolsysteem. Ik mag zijn wie ik ben. Maar het heeft mij wel gevormd. Het heeft me jaren lang geraakt, het heeft me jaren lang gekwetst. Het heeft jaren lang blokkades in mijn lijf opgeworpen. Ik wilde ook graag mooi en correct kunnen schrijven en mijn verhaal kunnen delen.

Inmiddels heb ik het allemaal los kunnen laten en mag ik, van mezelf, zijn wie ik ben. Nu schroom ik niet meer om iets op papier te zetten. Laat ik me niet meer raken door iemand die mij corrigeert. Nu ben ik dankbaar als iemand mij er op wil wijzen hoe het beter kan. Heb ik geaccepteerd dat het is zoals het is. Nu accepteer ik mezelf met mijn sterke kanten waarin ik vooral in stilte observeer, energieën aanvoel en zie wat er in beweging mag komen.

Stoort een lezer zich aan een fout, vergeet dan niet dat dit alles zegt over de lezer! Is deze lezer wel instaat om de ware ontmoeting met mij aan te gaan? Of laat de lezer zich weerhouden door zijn/haar eigen perfectionisme en haakt hij/zij af om werkelijk in contact te komen met mij!

Deze dagelijkse worsteling herken ik bij mijn kinderen…

Warme groet Saskia | Zuiver-Bewust

Menu